Einzelgänger

Zoveel mensen om haar heen, maar toch zo alleen.
Zielsalleen.
Zoals een baby word geboren. Abrupt uit de warme en veilige baarmoeder gedrukt, zo de koude, ijskoude, en oh zo verdomd moeilijke wereld in.
Hoppa.

En daar ben je dan, alleen.

Haar vrienden en kennissen proberen haar op te vrolijken,
mee te nemen aan haar hand,
mee te sleuren in de sleur van het dagelijks leven.
Haar proberen mee te laten vloeien in de golf der hedendaagse activiteiten.
Zijn zoals de rest dat doet.

Gedrogeerd met medicijnen, de potjes antidepressiva vliegen over de toonbank,
en gebrainwasht door de bullshit en crap die psychologen ons in het hoofd stampen.
De zogeheten “verkeerde gedachtes” wissen uit ons geheugen. Wat we diep van binnen eigenlijk helemaal niet willen, want waarom zou je iets loslaten wat van jou is?

Wat als zij niet zo wil zijn zoals de rest?
Wat als zij niet wil functioneren zoals de rest dat doet?
Hebben we eigenlijk wel een keus?